Ontdooid

Geslapen dat we hebben! Alledrie om ter langst. De winnaar per uitzondering: papa!

Na het ontbijt gingen we te voet naar het weeshuis. Is helemaal niet ver van ons appartement, na 10 minuutjes stappen waren we er al.
Zoals afgesproken, klopten we op de deur van Wout zijn leefgroepje en nadat we tegen de verzorgster het magische woord “Denjies” zeiden, ging ze hem nog even deftig maken en kregen we onze jongste na 5 minuten in onze armen.
Omdat het bezoekzaaltje bezet was, mochten we in de gang met hem spelen.
Woutje was eerst wat bedeesd, ietwat angstig en toen we een pruillipje zagen verschijnen, hebben we hem opgepakt en even met hem rondgewandeld.
Dat hielp, 2 armen rond hem en zachtjes praten stelden hem gerust.
Tijdens het spelen zagen we hem langzaamaan ontdooien: hij begon speelgoed te pakken en vooral weer weg te gooien, hij was ons aandachtig aan het bestuderen, en dan... was daar plots zijn stralende glimlach. Wij natuurlijk ontroerd, want zo vlug hadden we dit niet verwacht.
Het ging zelfs nog verder, op een gegeven moment toen mama hem aan het lachen bracht door zijn buikje op te eten, nam hij mama’s gezicht vast en gaf zachtjes een kopje, en nog een, en nog een. Zooo lief, om te smelten!

Om 12.00 uur was het etenstijd voor Wout, dus keerden we naar het appartement terug om ook een hapje te eten en Nora nog een slaapje te laten doen en tegen 15.00 uur stonden we weer paraat om met Woutje te spelen. Het was een korte speeltijd want een dik half uur later kwamen ze hem weer ophalen.

We kuierden in het zonnetje door het groene Almaty. Zalig gewoon, die brede voetpaden vol bomen, overal parkjes, terrasjes en fonteinen. Dat is pas genieten!
Dan naar het speeltuintje vlakbij ons vorige appartement waar we in januari zaten. En het was Nora haar geluksdag: er stond een springkasteel met allerlei attributen binnenin, meer een spring-klimkasteel eigenlijk. Voor zij die Nora kennen: een droom ging in vervulling! Moesten we zoiets in onze hof zetten was het alle dagen feest.

Ingang aan het weeshuis