Almaty

Wat een luxe! Wat je hier allemaal niet kan kopen in kramen op de hoek van de straat: pannekoeken, vers geperst granaatappelsap, kip aan het spit, “plof” (een typisch gerecht van hier met rijst, worteltjes en stukjes vlees), alle mogelijke soorten van koeken, beignets... noem maar op. Ook in de warenhuizen vind je zoveel bereide gerechten, slaatjes... er valt zoveel te proeven. We laten het ons welgevallen.

Almaty is een aangename stad met een vriendelijke en behulpzame bevolking van zowel kazachen als russen. Wat ook hier opvalt, net als in Taraz destijds, zijn prachtige vrouwen, opgemaakt tot en met, met hoge naaldhakken. Wat dan weer tegenvalt is dat er veel bont gedragen wordt. Gaia zou hier zeker eens mogen komen protesteren!

Moderne gebouwen, hotels, coffeeshops, bioscopen, theaters, opera – je hebt het hier allemaal! Zelfs een hondenschool ontdekten we vanmorgen, na ons sneeuwballengevecht.

Ons appartement

Het Kleine Mirakel

Bij deze willen we speciaal een woordje van dank richten aan de dames van ons adoptiebureau. We worden hier in Almaty opgevangen en geholpen door een vriendelijk en professioneel team van chauffeurs, tolken en coördinator waardoor alles snel en vlot verloopt.

Annemie, bedankt voor de bereikbaarheid toen we in Karaganda gestrand waren, tot zelfs in de late uurtjes...

Panfilov

Wat een zalig bezoek aan ons zoontje vandaag. Hij wil niet liever dan dicht bij ons op schoot zitten, zijn hoofdje tegen het onze; een stille genieter, ons Woutje.

Als de flits van de camera afgaat, verschijnt er een frons in zijn voorhoofdje. Precies “de denker”.

Na elk bezoek aan het weeshuis laten we ons door de chauffeur op een andere plaats afzetten. Deze keer brachten we een bezoek aan de mooie Zenkov kathedraal in het Panfilov park. In de sneeuw liepen we een trouwkoppeltje tegen het lijf.

Dan opnieuw naar de Silk Way City zodat Nora nog eens op de speeltuin kon klimmen.

Daar werden we vergezeld door Greet en Dirk om, na wat keuvelen in hun appartement, samen te gaan eten in een traditioneel kazachs restaurantje voor lekkere sjasliek.

Nora is zo gek van haar broertje dat ze toneel speelt; het is net alsof hij altijd bij ons is want ze verzorgt hem als een echte mama. Dirk was deze keer slachtoffer van dienst om het hele toneel mee te spelen. En wat deed hij dat goed!

Genieten

Het etentje gisterenavond met Greet en Dirk was heel gezellig. We trokken naar een Russisch restaurant op de hoek van onze straat voor een mixed grill en bestelden een dubbele portie. Wij Belgen zijn blijkbaar grotere (vlees)eters dan de plaatselijke bevolking.

Aangezien we zondag niet op bezoek mogen in het weeshuis, hebben we samen een uitstap gepland naar Almaty lake.

Ons appartement ligt in het centrum, wat maakt dat we overal makkelijk te voet naartoe kunnen. Vanmorgen zijn we naar de “Duitse” supermarkt geweest voor nog wat inkopen en we wisselen af, we koken een dag, we gaan een dag uit eten.

Het is makkelijk want je vindt hier echt alles.

We beginnen ons hier thuis te voelen en dat is niet moeilijk want Almaty is echt een toffe stad. Ook ons appartement biedt alle comfort en is ruim en gezellig. Net als in het weeshuis, is het hier eerder te warm, dan te koud. De verwarming kunnen we niet stiller zetten, dus zetten we een raam open.

Ons bezoek aan Wout was van korte duur omdat er een commissie op bezoek was in het weeshuis. Maar onze jongen was ook niet helemaal in zijn haak: de verzorgster zei dat hij tandjes aan het maken is en, ondanks onze mondmaskertjes, had hij last van een lopend neusje. We hebben dus zijn eerste traantjes gezien. Maar het moet gezegd, als hij weent is het met een heel pak minder decibels dan ons Noratje. Gelukkig maar!

Woutje wilde niet liever dan gepakt en rondgewandeld worden, dus dat hebben we dan ook gedaan.

Een halfuurtje later hebben we ons laten afzetten in de Silkway city omdat we wisten van Marc en Karin dat daar een indoor speeltuin is.
Super – helemaal Nora’s ding. Ze had ook meteen een vriendinnetje gevonden om alles te verkennen en dat was dolle pret.

Twee kazachjes die elkaars taal niet spreken - zo zie je maar dat kinderen geen woorden nodig hebben. Fantastig toch!

Onze jongen

Vandaag hebben we ruimschoots de tijd gehad om met ons zoontje kennis te maken.

’t Is een schattig jongetje, een klein prutske. We wilden wachten tot dit bezoek om te zien of de naam die we in gedachten hadden, bij hem zou passen.

En ja hoor, we zijn het er alledrie over eens, onze jongen zal in de toekomst door het leven gaan als:  WOUT

Zijn geboortenaam zullen we, net als bij Nora, houden als 2e naam.

Op vraag van ons adoptiebureau geven we pas foto’s vrij na de beroepsperiode. Dit omdat de procedure nog helemaal niet ten einde is en we nog niet officieel de ouders zijn.

Dus jullie zullen nog wat geduld moeten oefenen om onze kleine schat te mogen aanschouwen... en het voorlopig moeten stellen met foto’s van de gekke bende van 3.

En een gekke bende was het, gezien die mondmaskertjes.
We vragen ons af wat er door Woutje zijn hoofd moet gegaan zijn.
Nu, hij was helemaal niet bang, er kon zelfs af en toe een lachje af. Wie weet was hij ons wel aan het uitlachen? Je zou voor minder!
En Nora? Die spreekt constant van “mijn baby” en wist niet wat eerst te doen voor de kleine. We hebben haar wat moeten intomen want grote zus zag onze jongen soms als een levende pop.

Dit was het voorlopig. We kijken al uit naar het volgende bezoek van morgen.
Maar eerst gaan we vanavond eten met Greet en Dirk.

In het bezoek- lokaal van het babyhuis

Eerste bezoek

Het kindvoorstel is reeds goedgekeurd door de VCA, wat wil zeggen dat wij mogen starten met de bezoeken aan ons kindje.

Om 15.30 uur werden we aan ons appartement opgehaald en naar babyhuis nr. 1 gebracht.

Eerst volgde er een uitgebreid gesprek met de lieve directrice van het weeshuis, waarbij alle info over ons kindje werd gegeven en wij vragen mochten stellen. We hadden tutjes bij voor de babytjes in het weeshuis en dat werd in dank aanvaard.

En plots kwam een verzorgster binnen met ons zoontje op de arm. Een klein prutske dat verbaasd, doch ook nieuwsgierig ons bestudeerde.

We veerden onmiddellijk recht om hem te strelen over zijn wangen en haartjes, Nora streelde zijn voetjes, en hij gaf ons de mooiste beloning: een verlegen glimlachje. Wat een schattig bazeke, we waren direct verkocht!

We wilden hem even vasthouden, hem eens op Nora’s schoot zetten, maar de verzorgster gaf hem niet af. Even plots als ze met hem gekomen was, was ze ook weer weg. We wisten dat het eerste bezoek kort zou zijn, maar dit was wel héél kort. We hebben hem amper 5 minuten gezien.

De directrice was verbaasd dat hij naar ons lachte, omdat hij eigenlijk niet veel moet hebben van vreemden. Ze vertelde dat de kindjes van zijn leefgroepje al allemaal sliepen, maar hij wou niet slapen, ’t was net of hij op iets wachtte. We kregen er kippevel van!

’t Is dat het zo moet zijn...

We vreesden al dat onze verkoudheden ons parten zouden spelen en dit is ook zo. Om ons zoontje niet te besmetten heeft de directrice gevraagd mondmaskers aan te doen bij de volgende bezoeken. Heel begrijpelijk met al dat kuchen en niezen; we zijn al blij dat de bezoeken kunnen doorgaan.

Ondertussen zijn we al wat beter uitgeslapen, gesettled in ons ruime appartement en hebben we ook een koffiehuis “Coffeedelia” gevonden waar we internet kunnen gebruiken.

Omdat we geen internetverbinding hebben op ons appartement en we zo extreem vermoeid waren, heeft het even geduurd om de eerste berichten te publiceren op de blog.

Vanaf nu zou dat vlotter moeten verlopen.

Alleszins bedankt allemaal voor de vele leuke reacties!

Aan ons
apparte-
ment

Koffiehuis Coffeedelia

Pingu kijken in het appartement

Een zware reis

Uiteindelijk zijn we om 4.30 uur opgestegen – nadat het “de-icing – ontijzen” van de vleugels nog verschrikkelijk lang op zich liet wachten. Maar de nachtmerrie eindigde om 6.00 uur toen we landden in Almaty – er was geen mist!

Conclusie: WE ZIJN 36 UREN ONDERWEG GEWEEST!!!

En het resultaat is ernaar: we zijn stikkapot, uitgeteld, compleet van de kaart met daarbovenop nog een flinke verkoudheid.

De koude luchthaven van Karaganda

De ontvangst in Almaty was dik in orde: we werden opgehaald aan de luchthaven, zijn nog eerst langs een supermarkt geweest om dan ons appartement te verkennen.

Een uur later stonden we, samen met Greet en Dirk (onze adoptiegenootjes), al bij het hoofd van het Ministerie van Educatie voor een kort vragengesprek om te horen of we wel geschikt zijn voor een volgende adoptie. Ik vrees dat die dame wel 3 triestige planten voor haar zag, gezien onze toestand, maar het was geen probleem, we zijn nogmaals ok bevonden.

Nog een uur later, terug op ons appartement, kregen we van onze coördinator en tolk ons kindvoorstel:

EEN RUSSISCH JONGETJE VAN 9 MAANDEN OUD!

HET BRUSJE WORDT EEN BROERTJE VOOR NORA...

En nu gaan we slaap inhalen... Slaapwel allemaal!

Gestrand

Amai mijn oor!

Na 3 uur wachten in een stilstaand vliegtuig in Schiphol, zijn we uiteindelijk opgestegen richting Almaty. Ik zeg wel richting, want we zijn geland in Karaganda, zowat 1200 km verder.

Er was teveel mist in Almaty zodat landen uitgesloten was. Na nog eens een 4-tal uren wachten in de koude luchthaven van Karaganda, zijn we naar een hotel gebracht zo’n 30 km verder omdat de crew niet meer verder mocht vliegen (moeten eerst rusten).

Hier zijn we dus gestrand...

Om 22.30 uur lokale tijd komt de bus ons oppikken om rond 2.00 uur te kunnen opstijgen richting Almaty. Het zou nog een uurtje vliegen zijn, maar we hopen dat de mist, die ’s middags verdwijnt als de zon erdoor komt, ondertussen al niet terug is. Anders kunnen we op bezoek in het weeshuis van Karaganda...

Aan het station in Mechelen

Afscheid van opa Herman en oma Joke

Bedankt voor het cadeautje, Ria en Sven