Sportief Almaty

In het kader van de Aziatische winterspelen die zullen doorgaan in Almaty in 2011, werden er op het grote plein (ja, dat hebben ze hier ook) loopwedstrijden gehouden.
De Kazachse jeugd nam massaal deel, telkens onderverdeeld per leeftijdscategorie.
Wij kregen als herinnering een T-shirt en petje in het Kazachse blauw.

’s Avonds spraken we af in het Noodles Café om afscheid te nemen van Silvia en Vincent die morgen naar huis keren met Aibin en Julia.
We mochten dan weer Greet en Dirk verwelkomen die maandag hun dochtertje Indra ophalen in het weeshuis.

We moesten in een taxi duiken om naar het appartement terug te keren want de regen viel met bakken uit de hemel.

Twee ogen zo blauwNora showt trots het armbandje dat Silvia voor haar maakte

Na zonneschijn komt regen

Druilerig nat dagje. Het moment voor Nora om haar schildergerief boven te halen.
Terwijl Woutje zijn morgenslaapje deed, maakte onze lieve meid enkele meesterwerkjes.

Alles loopt heel goed met ons gezinnetje van 4: we raken ingespeeld op elkaar, verdelen onze aandacht over onze prutsen, Woutje eet goed, slaapt goed... enkel het middagslaapje ziet hij niet zo goed zitten.
Maar hij heeft het nodig, dus bijten we door.
Vanmorgen heeft papa een hoekje in de living afgebakend en de salontafel “ingepakt” met een deken. Het was noodzakelijk – onze kleinste is zo vlug en vinnig dat hij een gevaar is voor zichzelf.
En aangezien hij met de dag meer durft en zich meer in zijn sas voelt, letten we liever wat op.
Het moet gezegd: Wout houdt van orde! Een volle salontafel is een doorn in zijn oog – alles moet eraf – met flinke zwaaien piert hij alles op de grond. Best dus om geen vol glas drank meer te laten staan.

Ons Noratje wordt met met de dag “groter”, in de zin van ouder, zelfstandiger, behulpzamer...
Voor mama een beetje een dubbel gevoel: je krijgt er een kleine jongen bij, maar het is net alsof we ons kleine meisje wat verliezen...
De natuurlijke gang van zaken, maar het gaat allemaal zo vlug – kinderen zijn zo vlug groot! Deze kostbare momenten zijn dan ook goud waard.

Door het regenweer spraken we op de middag af met Silvia en Vincent in de Silkway City. Nora, Aibin en Julia mochten zich op de indoor-speeltuin uitleven waarna we een hapje aten.

’s Avonds gingen we onder ons vieren voor het eerst op restaurant naar de “Ciao Pizza”.
En voor degenen die nog steeds niet geloven dat je hier werkelijk alles vindt, zelfs Hilde’s favoriet: Carpaccio!!!

Op restaurantCarpaccio

Meer Panfilov

Vandaag is het alweer een week geleden dat we thuis vertrokken.
We vermoeden dat we binnen 1,5 week naar huis zullen keren, na goedkeuring door de FCA. Afwachten dus.
Maar zoals jullie al gezien hebben, vervelen we ons hier absoluut niet.
Op het programma: een namiddagje Panfilov-park. De foto's spreken voor zich.

Spelen in het grasVandaag neem ik papa te grazen - hiBlij weerzien met Nora's ponyVisjes vangenBuurman speelt valsTwo of a kindIn het springkasteelIk heb een coole zusNora en plaatselijk vriendinnetje Saltanat - zonder woorden

Vakantie

Vakantie, dat is het nu voor ons. We genieten van onze 2 kindjes in een toffe stad als Almaty en dan nog met zo'n prachtig, warm weer.
We zijn er ons van bewust dat we deze unieke, bijzondere periode niet meer zullen meemaken en dat we Kazachstan zeker nog zullen missen.

Het is ook altijd leuk om af te spreken met andere Belgische koppels en momenteel zijn er wel een aantal hier.

In het park rechtover ons appartementWoutje kan bijna alleen stappen

Wout Denis

Amai, zo mag het altijd zijn. Onze Wout heeft de nacht meteen volledig doorgeslapen en was wakker om 6.45 uur. OK, nog wat oefenen op het langer uitslapen, maar waarschijnlijk krijgen we hem over een 10-tal jaren niet meer uit zijn bed.
Het is nu wat zoeken naar een ritme en naar zijn eetgewoonten.

Woutje is echt wel klein en fijn. Hij doet me denken aan het jongetje in de film “La vita è bella” – zo’n rap, pienter maar ook schattig manneke.
Ongelooflijk hoe vlug hij openbloeit – hij is één brok energie geworden en trekt constant op ontdekkings-, roof- en slooptocht. Niet te doen!
We hebben extra ogen nodig.
Niets is veilig voor hem en hij is zeker niet bang... alles wat in zijn handjes komt wordt uitvoerig getest. Eens mee kloppen op iets hard (liefst de vloer of de salontafel), eens proeven, aan trekken en sleuren, en dan dumpen en hop naar het volgende object (we hebben een déjà-vu).

Hij doet het woord “kapoen” alle eer aan. Hij durft al iets uit grote zus haar handen te trekken en als mama met hem speelt en dicht tegen zijn gezichtje komt, probeert hij in haar wang te bijten, maar het enige dat achterblijft is zabber. Dan moet je dat gezicht zien met diene schelmenlach!

Vanmiddag trokken we naar het Panfilov park met Silvia & Vincent en hun kindjes Aibin en Julia.
’t Was weer dolle pret voor onze oudste: de duiven voederen, op het springkasteel, op een treintje én klimmen.
Moe, niet panikeren, Nora was helemaal ingegespt, maar klom zonder verpinken tot aan de top. Tja, klimmen is nu eenmaal haar ding!
Ze is een pracht van een grote zus, maar eigenlijk hadden we niet anders verwacht. Zo lief, bezorgd en verantwoordelijk.

Eens proevenLieve, grote zusDuifjes voederen in het Panfilov parkGrote zus en kleine broer (zie T-shirts)Nora naar de top

Een nieuw leven

Vanmorgen gingen we nog maar eens op bezoek bij ons Woutje in het weeshuis. De directrice en de pediater kwamen langs en wisselden onderling info uit waar wij geen demp van verstonden, maar te horen aan de bevestigende aheum, aheum’s, zag het er naar uit dat hij ons misschien vandaag zou toevertrouwd worden.

En ja hoor, ’s middags werden we opgehaald met de wagen en ging de tolk mee naar het weeshuis.
Aangezien het leefgroepje verboden terrein is, gaven we de meegebrachte kleertjes af en kregen we een piekfijn aangekleed Woutje terug. Zijn kazachse papieren werden overhandigd en zo namen we afscheid van het weeshuis en werd onze jongen uitgewuifd door zijn verzorgsters.

Eenmaal in het appartement leerden we vrij vlug een ander kindje kennen. Wout kwam helemaal los, begon rond te kruipen, zich recht te trekken aan het salontafeltje, te lachen, al zijn speelgoed te onderzoeken, kortom... hij voelde zich super. En wij ook natuurlijk!
Hij is een goedlachs bazeke en is alert, ondernemend en nieuwsgierig.

We zijn nog even met hem en Nora naar het park rechtover ons appartement geweest en hij keek zijn ogen uit. We kwamen er Eva en Lode tegen met hun kinderen Cedric en Marie-Line. Dat werd meteen verstoppertje spelen voor de kinderen en terwijl je Nora’s gelach overal hoorde weergalmen, was Woutje aan het zoeken waar dat geluid vandaan kwam.

’s Avonds zaten onze 2 kapoenen lieflijk naast elkaar tv te kijken.
En zie, een nieuw leven is begonnen, zowel voor Woutje, als voor ons.

Mama van 2Kijk, ik heb al tandjes2 handen op 1 buikSamen naar Dora kijken