Een bewogen dag

Na een perfecte vlucht én ontvangst door het gebruikelijke team in Almaty, werden we naar hotel Uyut gebracht omdat er geen appartement meer voorhanden was. Na een zestal uurtjes slapen werden we alweer gewekt met het goede nieuws dat er toch een appartement gevonden was en dat het weeshuis ons verwachtte om 14.15 uur.

In zeven haasten een douchke gepakt en de cadeaus en zakken kleding voor het weeshuis gesorteerd (de valiezen wogen meteen een pak lichter!) en we waren paraat om onze zoon te ontmoeten.
In de Silkway City kochten we 3 taarten die verpakt werden in blauwe megagrote dozen. Indrukwekkend.
En voor we het goed en wel beseften stonden we aan de ingang van het weeshuis. Het zag er helemaal anders uit nu alle bomen en struiken in blad stonden. Veel mooier en knusser.
De hoofdverpleegster kwam ons meteen tegemoet en we mochten mee naar boven om papieren te tekenen. Elk moment hoopten we dat er iemand met Woutje voor de pinnen zou komen, maar ons geduld werd op de proef gesteld. Eerst was het nog wachten op de directrice, dan mee naar haar bureau, cadeautjes afgeven, gesprek met de directrice, gesprek met de pediater en dan... voelden we nattigheid. We hoorden in het Russisch het woord “temperatur” vallen en bleek dat Woutje koorts had, tandjes aan het maken is en een rode keel heeft. Hmmmm.
Afin, om een lang verhaal kort te maken, het was beter dat hij nog in het weeshuis bleef tot hij beter was.
Er werd afgesproken dat we vanaf morgen zelf naar het weeshuis mogen komen en ons venteke zowel ’s morgens als ’s middags mogen bezoeken.
Eigenlijk is dit een zeer goede oplossing want zo kan Woutje weer rustig aan ons wennen vooraleer we hem meenemen uit zijn vertrouwde omgeving.

En dan het langverwachte moment... ons schattig bazeke werd op de arm van een verzorgster naar ons gebracht. Tot onze verbazing is hij na die 3 maanden niets veranderd!
Nora stond gretig met haar armen te zwaaien om Wout te mogen pakken. Ze is al die tijd heel flink geweest, praatte elke dag over haar broertje, maar uiteraard is het ook voor haar een beproefde periode geweest.
Ze was dan ook een zeer trotse, glunderende zus die haar broertje bijna plat knuffelde.
En Woutje? Die bleef er rustig bij, terwijl we hem liefkoosden keek hij ons ernstig aan met zijn mooie, blauwe kijkers. Maar op zijn prachtige lach zullen we nog eventjes moeten wachten...
Na 15 minuutjes moesten we hem terug “afgeven”, maar deze keer weten we dat het maar voor eventjes is. Tot morgen lieve jongen.

Na dit tijdelijke afscheid werden we naar een ruim en gezellig appartement gebracht op de Panfilov straat. Het is zeer centraal gelegen, dus we zijn heel tevreden met onze nieuwe “thuis” voor de volgende weken.
We trokken bijna meteen naar de Silkway City om iets te eten, boodschappen te doen en Nora haar favoriete speeltuin te laten herontdekken.
’s Avonds gingen we aperitieven met Toon & Winde, die net de rechtbankzitting achter de rug hebben en de trotse ouders werden van Juultje. En ook Silvia met dochtertjes Aibin en Julia waren van de partij. Zij wacht net als wij, op de papieren van Julia zodat zij naar huis kunnen. Nora zag meteen een tof vriendinnetje in Aibin.

Hiermee eindigt deze bewogen, zalige dag en we hebben natuurlijk na lange tijd, nieuwe foto’s van onze jongen “Denjies”.

Zwaar beladen aan het weeshuisAperitieven in de Mama MiaAibin en Nora