Oef

Na een vlekkeloze reis zonder vertragingen en/of uitwijkingen naar andere luchthavens, zijn we gisteren stipt geland in Schiphol.
Opa Dis en oma Lis stonden ons al op te wachten en brachten ons veilig en vlug naar huis - dikke merci hiervoor!

Nora was in de wolken om alle bekende gezichten terug te zien.
Niet enkel bekende gezichten, maar ook haar speelgoed had ze duidelijk gemist.
Ze trok meteen alle registers open en toverde onze living om in een grote bazaar...

Nora en opa Dis

Naar huis

Ons laatste bezoek aan Woutje zit erop. Morgenvroeg keren we naar huis terug.
De directrice van het weeshuis liet ons nog een kort bezoekje toe omdat het onze laatste dag is, maar normaal gezien was dit niet toegestaan aangezien nu alle kindjes in Wout zijn leefgroepje ziek zijn.

Na vlug nog wat foto’s en dikke knuffels, kwam de verzorgster hem na 10 minuten alweer halen. Met pijn in het hart namen we afscheid want nu zal het 2,5 maanden duren vooraleer we hem terugzien.
Wat zal hij daartegen veranderd zijn!
Maar als er 1 iets is dat ons geruststelt, is het wel dat hij in goede handen is in het weeshuis. Het ga je goed jongen!

We sloten de dag af met valiezen pakken, een bezoek aan de indoor speeltuin en een etentje met Greet en Dirk bij “Ciao Pizza”.
Een gezellige babbel als einde van deze periode. Binnen een week zullen ook zij terugkeren naar huis en is het wachten op onze rechtbankdatum.

Sneeuwpret

Brrrr, -13°, dat voel je wel.

Gisteren doodden we de dag door naar het Central State Museum te gaan – knap.
We verbaasden ons over de vele bevolkingsgroepen die Kazachstan rijk is en die in het museum elk een aparte stand hadden gekregen. Het waren er nog meer dan we dachten.

Daarna nog een bezoekje aan de “Ramstore”, een groot magazijn met schaatspiste in het midden.

Vandaag duffelden we ons goed in met thermisch ondergoed en skibroeken voor wat sneeuwpret.

Central State Museum