Een nieuw leven

Vanmorgen gingen we nog maar eens op bezoek bij ons Woutje in het weeshuis. De directrice en de pediater kwamen langs en wisselden onderling info uit waar wij geen demp van verstonden, maar te horen aan de bevestigende aheum, aheum’s, zag het er naar uit dat hij ons misschien vandaag zou toevertrouwd worden.

En ja hoor, ’s middags werden we opgehaald met de wagen en ging de tolk mee naar het weeshuis.
Aangezien het leefgroepje verboden terrein is, gaven we de meegebrachte kleertjes af en kregen we een piekfijn aangekleed Woutje terug. Zijn kazachse papieren werden overhandigd en zo namen we afscheid van het weeshuis en werd onze jongen uitgewuifd door zijn verzorgsters.

Eenmaal in het appartement leerden we vrij vlug een ander kindje kennen. Wout kwam helemaal los, begon rond te kruipen, zich recht te trekken aan het salontafeltje, te lachen, al zijn speelgoed te onderzoeken, kortom... hij voelde zich super. En wij ook natuurlijk!
Hij is een goedlachs bazeke en is alert, ondernemend en nieuwsgierig.

We zijn nog even met hem en Nora naar het park rechtover ons appartement geweest en hij keek zijn ogen uit. We kwamen er Eva en Lode tegen met hun kinderen Cedric en Marie-Line. Dat werd meteen verstoppertje spelen voor de kinderen en terwijl je Nora’s gelach overal hoorde weergalmen, was Woutje aan het zoeken waar dat geluid vandaan kwam.

’s Avonds zaten onze 2 kapoenen lieflijk naast elkaar tv te kijken.
En zie, een nieuw leven is begonnen, zowel voor Woutje, als voor ons.

Mama van 2Kijk, ik heb al tandjes2 handen op 1 buikSamen naar Dora kijken