At last

Hallo allemaal,

Het was vermoeiend en hectisch de laatste dagen.
Nochtans viel de vlucht huiswaarts heel goed mee: Woutje heeft 2x een slaapje gedaan in een babybedje, Nora heeft filmpjes gekeken en de crew van de KLM-vlucht was supervriendelijk en zeer behulpzaam.
Bij aankomst op Schiphol stonden, naar goede gewoonte, oma Lis en opa Dis ons vol verwachting op te wachten.
En dat is toch wel heel speciaal, om je kindje voor het eerst te mogen tonen, zo fier als een gieter.

Na 2,5 uurtjes kwamen we met de auto thuis aan.
En verrassing (of toch niet?), de voortuin en het hele huis waren versierd om duidelijk te maken dat ons Woutje heel welkom is. Opa Herman en oma Joke hadden zich weer uitgeleefd in de decoratie en stonden te springen om Woutje in de armen te sluiten.
Meter Elke stond daar met tranen in haar ogen en had voor de catering gezorgd – een hele menu – echt super!
Nonkel Jan bracht de grote tut om tegen de gevel te zetten.
Familie en vrienden gaven ons een hartverwarmende thuiskomst en waren benieuwd om onze jongen te ontmoeten.
Zelfs de ooievaar kwam kijken of het “pakje” aangekomen was.

We waren alle vier wel doodmoe zondagavond en ’s nachts werden onze kindjes om beurt wakker dus je mag wel zeggen dat hier maandag 4 wrakken rondliepen, kropen...
Nu, 2 dagen later, zijn we een beetje op onze plooi aan het komen.
Maar het tijdsverschil is nog niet helemaal verteerd.

Nora is blij haar thuis en alle vertrouwde personen en spullen terug te zien, Woutje spendeert zijn tijd met ontdekken en zus lastig vallen.
Dan zucht Nora wel eens omdat broertje zaken afpakt of weggooit of aan haar haar trekt.
Het is wennen, en het zal nog wat duren vooraleer ze echt samen kunnen spelen.
En toch, soms zijn ze samen al aan het schaterlachen.
Hoedanook, onze blog eindigt hier terwijl het leven met z’n viertjes begint.

We willen dan ook een heleboel mensen bedanken:
Familie, vrienden, collega’s, bloglezers, zelfs voor ons onbekende lezers die we ondertussen wat beter kennen, voor jullie meeleven, steun en gelukwensen, bedankt!
Anderzijds hopen we ook dat onze blog een beetje hoop en steun heeft gegeven aan toekomstige adoptieouders die aan het wachten zijn.
We weten hoe ellendig lang wachten kan duren!

Bedankt aan Annemie en Annick van Het Kleine Mirakel voor de ondersteuning, opvolging en het waarmaken van onze droom.
Het team in Almaty is echt goed.
We weten ondertussen dat er altijd wel verrassingen opduiken en dat je het einddoel voor ogen moet houden. Dat is meer dan de moeite waard.
Wat betreft de matching: het moet gezegd, Woutje lijkt echt wel op Marc, het toeval heeft het zo gewild en het is best wel grappig.

Bedankt ook aan onze werkgevers voor het begrip en de mogelijkheid om deze adoptie tot een goed einde te brengen.

Nonkel Jan voor het verzorgen van onze poezen en kippen, alsook Marleentje.

Aan onze adoptiegenoten ter plaatse: het was bijzonder en tof jullie te leren kennen en dit adoptieavontuur samen te beleven. We hopen elkaar nog te zien of te horen.

Namens ons vieren,
Hilde, Marc, Nora en Wout

Nog enkele laatste fotootjes:
IN HET VLIEGTUIGSlapend WoutjeAANKOMST IN SCHIPHOLGezinsfotoOns versierde huisjeDe ooievaar op inspectieZo doen we datFree as a bird